Od dłuższego czasu w kręgach katolickich pojawiło się twierdzenie, że katolicy potrzebują pozwolenia biskupa na rozwód kościelny Warszawa. Zwolennicy tego domniemanego wymogu (takiego, który, jeśli jest przestrzegany w jakikolwiek sensowny sposób, stanowiłby ogromne brzemię praktyczne dla biskupów lub, co gorsza, mógłby spowodować masowe i celowe odrzucenie władzy kościelnej przez świeckich wiernych) zwykle powołują się na Kanony na poparcie ich roszczenia. Ich twierdzenie nabrało ostatnio bardziej formalnego aspektu kanonicznego, gdy autor, któremu odmówiono „imprimatur” za tekst, ponieważ twierdził, że prawo kanoniczne wymaga zgody kościelnej na rozwód cywilny, odwołał się do Rzymu przeciwko tej odmowie; ponadto część sporu między autorem a diecezją opiera się na wadze, jaką należy przyznać listowi, przewodniczący Papieskiej Rady ds. tekstów Legislacyjnych, w której wypowiada się przeciwko twierdzeniu, że katolicy muszą uzyskać zgodę biskupa przed złożeniem wniosku o rozwód. W sprawie sporu między pisarzem a diecezją oraz o tym, jaką wagę, jeśli w ogóle, należy otrzymać list, nie wyrażam żadnej opinii. Ale podczas szerszej dyskusji o tym, jak czytać wyżej wspomniane kanony, odważyłem się na następujące przemyślenia.
Czy katolicy potrzebują pozwolenia kościelnego na rozwód kościelny Warszawa?
Drużyna Katolickich Uczonych uderza teraz w skrzynki pocztowe i ostatecznie pojawi się on-line, ale do tego czasu ten plik PDF będzie dostępny. Czytelnicy sami zdecydują, co sądzą o mojej analizie. Tutaj mówię tylko to: nie boję się krytykować, więc gdybym myślał, że niesłusznie twierdzi, że katolicy nie są zobowiązani do ubiegania się o zgodę biskupa przed złożeniem wniosku o rozwód, powiedziałbym to. Ale moja analiza tego problemu doprowadziła mnie do tego samego wniosku, do którego doszedł: biskupie pozwolenie na rozwód kościelny Warszawa może być czasem wymagane od katolików w „krajach konkordatycznych”, ale nie w „krajach nie konkordatywnych”, takich jak Polska.
